Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ "ΠΑΡΑΜΥΘΙ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΑΣ --- ΟΙ ΚΑΛ΄ΚΑΤΖΑΡ΄--- (ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΟΙ)

Οι καλ΄κατζάρ΄πιστεύεται ως τα σήμερα ακόμα πως είναι μικρά '"διμουνέλια" με ουρά, μεγάλα νύχια, σουβλερό γενάκι και κέρατα και γυρίζουν στα κεραμίδια των σπιτιών από την Παραμονή των Χριστουγέννων ως τα Φώτα που τα ξορκίζει ο παππάς με την αγιαστούρα του....

Τα καλ΄κατζαρέλια πηδούν μέσα στα σπίτια από "τσ πκαρίδις" (τις καπνοδόχους) και χώνονται μέσα στη στάχτη, ώσπου να βρουν την ευκαιρία να κάνουν το κακό, δηλαδή να λερώσουν τα ρούχα, να σκίσουν τα προικιά ή να τρυπήσουν με μια σουβλιά τα πόδια, όσων κοιμούνται και να τους πάρουν τη μιλιά. Τις μέρες λοιπόν που είχαν το δικαίωμα τα καλ΄κατζαρέλια να κάνουν το κακό, φώναζαν από το ύψος της καπνοδόχου : "Δόμ΄τσι μένα τσυρά τ΄γανήτα". Οι νοικοκυρές πετούσαν τότε στον τοίχο μία κουταλιά καφτό λάδι για να τα ζεματίσουν.
"Μα στις πέντε του Γενάρη φεύγουν οι καλικατζάροι". Καλκατζαρέλια έλεγαν ακόμα και όσα παιδιά γεννιόντουσαν αυτές τις μέρες και δεν είχαν βαφτιστεί ακόμα. Η παράδοση αυτή πιστεύεται σ΄ολόκληρη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου