Αυτήν την περίοδο, κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις της κρίσης, της απαξίωσης και της αδιαφορίας, πρέπει να βρεθούμε και πάλι κοντά ο ένας στον άλλο.
Γιατί το περιστέρι είναι πιο δυνατό από το γεράκι......
Aς το αφήσουμε να πετάξει μακριά και ψηλά, έξω από το γκρίζο και μαύρο τοπίο της καθημερινότητας που μας έχουν δημιουργήσει και έχουμε εγκλωβιστεί...
Για να έρθει η Άνοιξη που καρτερούμε......
_____________________________________________________
Αγαπητοί φίλοι,
Ο κύκλος της ζωής και του χρόνου μας έφερε και πάλι τους μήνες του καλοκαιριού. Της εποχής της απολαβής από τη σπορά. Η δουλειά μιας ολάκερης χρονιάς έφερε τους καρπούς της. Και έτσι έτοιμοι, υποδεχτήκαμε καθώς του έπρεπε τον Αύγουστο, που είναι κατά κάποιον τρόπο ο μήνας της ξεκούρασης και του γλεντιού.
Το μήνα που ανταμώνουμε στους τόπους καταγωγής μας και γεμάτοι νέες δυνάμεις και εικόνες φύσης και ζωής επιστρέφουμε σε αυτά που αφήσαμε. Στην καθημερινότητα της απρόσωπης πόλης των τσιμεντένιων πολυκατοικιών συνήθως και της αποξένωσης των κατοίκων τους.
Και ο Σεπτέμβρης έχει τη μεγάλη «υποχρέωση» να μας καλοδεχτεί ήπια, σταδιακά και να μας κάνει να αντέξουμε αυτή τη μετάβαση στην πραγματικότητα…που θα μπορούσε βέβαια να είναι πολύ διαφορετική-καλύτερη με την ευθύνη όλων μας αλλά περισσότερο βέβαια των διοικούντων λογιών, λογιών.
Αυτό που ημερεύει τον άνθρωπο μπροστά στις εικόνες μιας μεγαλούπολης, αυτό που τον εφοδιάζει με τα κατάλληλα εργαλεία και τον ανεβάζει λίγο ψηλότερα είναι οι εκδηλώσεις Πολιτισμού.
Ειδικότερα για μια χώρα σαν την Ελλάδα, η οποία είναι ευλογημένη με μια πλουσιότατη πολιτιστική και αρχαιολογική κληρονομιά, που όμως κινδυνεύει συχνά από την έλλειψη παιδείας, ενημέρωσης, δαπανών και υπευθυνότητας από πλευράς ιθυνόντων και μη. Αυτήν περίοδο, κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις της κρίσης, της απαξίωσης και της αδιαφορίας, πρέπει να βρεθούμε και πάλι κοντά ο ένας στον άλλο.
Να σταθούμε αρωγοί στις προσπάθειες όλων για την πρόοδο του τόπου μας και της πολιτιστικής του συνέχειας.
Η τοπική αυτοδιοίκηση, οι πολιτιστικοί σύλλογοι και φορείς πρέπει να υπερβάλλουν εαυτόν για να δώσουν ελπίδα…
Ειδικά οι τελευταίοι στην κυριολεξία πασχίζουν πάνω από το μέτρο των δυνατοτήτων τους να κρατήσουν ψηλά τον πήχη. Και εμείς όμως, πρέπει να παλέψουμε με τους ίδιους τους κακούς μας εαυτούς, που αφήνουμε για κάποιος άλλους, την ευθύνη της διατήρησης της παράδοσης, τις καταβολές μας, την αρχιτεκτονική μας κληρονομιά και τόσα άλλα στο βωμό, της δήθεν ευκολίας, και του γρήγορου (όποιου) κέρδους.
Όπως επίσης και την αλλοίωση της, προς χάριν ενός γρήγορου εντυπωσιασμού και άλλες φορές υπό το βάρος ενός άκρατου επαγγελματισμού με οικονομικές προεκτάσεις.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να έρθει κάποτε ο καιρός, που
άμοιροι και άβουλοι θα νοσταλγούμε αυτά που αφήσαμε να χαθούν.
Πολλά γίνονται, πολλά μπορούμε να κάνουμε ακόμα και χρειάζεται-επιβάλλεται να απαντήσουμε με θετική ενέργεια στην αρνητική εικόνα της εποχής. Το αντίδοτο στην αδράνεια είναι η δράση που μπορεί να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους ανθρώπους. Η δυναμική των περιοχών μας και των ανθρώπων μας είναι πραγματικά πολύ μεγάλες, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Πάντα, αλλά ακόμα περισσότερο σήμερα στην εποχή των μεγάλων αλλαγών και ανατροπών, των αμφισβητήσεων και των οικονομικών προβλημάτων, υπάρχουν σημαντικά θέματα που πρέπει να
αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Όλοι μπορούμε και πρέπει να έχουμε λόγο
και ρόλο στο σήμερα και αύριο του τόπου μας. Με μεθοδική προσέγγιση και εύρεση νέων ανθρώπων σε συνδυασμό με την επαναλειτουργία δράσεων που ατόνησαν και τη δημιουργία καινούργιων, μπορούν να έρθουν σπουδαία αποτελέσματα.
Υπάρχουν σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Εξίσου μεγάλα αυτά που μπορούν να κάνουν κάποιες ομάδες, κάποιες παρέες. Εκείνα όμως που αντέχουν είναι αυτά που γίνονται από τους πολλούς, απ' όλους. Και να έχουμε πάντα κατά νου αυτό που χαρακτηρίζει τις συλλογικότητες:
Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Νεκτάριος Βακάλης
Share
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου