Πλωμαρίτικη ντοπιολαλιά
Γέρ', γριγιές π' κι' αράδαν ήβγαν
μέσ' στου ληώνα σα τσ' σαλιάτσ
τσι ταβρουπαλιούν' στ'ς πιζούλις
σα ξιθλυκουμέν' μπαλιάτσ.....
Μιά π' οι νιοί σκ' Αθήνα φύγαν
τσι ξιράθτσι του Πλουμάρ'
εμ' ραβδίζου, εμ μαζώνου,
τσι του βράδ' κάνου του μλάρ'.
Μι γκ κακίνα μ ως κη στράτα
τσ'βάλ' του τβά'λ κβανιώ τσ' ιλιές
τρίζειν γόνατα κακίνις
ζνίχια, ραχουκουκαλιές.
Τσι του βράδ' σαν πάγου σπίκι μ'
είμι ώρμους σαν απίδ'
ένα χ'μώνα μι κη γ'ναίκα μ'
δένι κάναμι πιχνίδ'.
Κίλουγια να νταβραντίσου
που μι πιάσει του σαμάρ'?
Λες του Μάη να αγκρίσου
σα π' αγκρίζειν οι γαδάρ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου